Birine aşık oldum. Maceram böyle başladı. Aslında hayatım bu hikayeyle küllerinden doğdu diyebilirim. Tıraş losyonu tadındaydı her şey. Evet, tıraş losyonunun tadına baktım. Tıpkı küçükken şişe şişe kolonyaları devirmem gibi.
Bir yandan güzeldi her şey, bir yandan belirsiz. Mutluydum ama beni mutsuz ediyordu. Onu seviyordum ama doğru olanın ne olduğu biliyordum ve kesinlikle aşık olmak doğru değildi. Zaten aşkın beklemediğimiz bir anda geldiğini o zaman anladım. Yıllarca boşuna beklemiştim.
Okuldan yorgun argın çıkmış Grafit'e doğru gidiyordum. Arkadaşlarla orada takılırız genelde. Hatta filmlerdeki ''15.20'de her zamanki yerimizde.'', ''Abi bize her zamankinden 4 tane.'' olayımız bile vardı. Bir yandan yolda gördüğüm insanları -oğlanları- incelerken, ''hımm, bu iyi gibiymiş. Amanın! O ne biçim gülüş lan, neyse. Kırmızılı da fena değil aynı Hakan'a benziyo.'' durumlarında yürürken, ileride hayatıma limon sıkacak ve lakin sonrasında tekila ve tuz ikram edecek olan 'o'nu gördüm. İçimdeki kokoşu çıktığı yere geri soktu o. Romantik bir kız olmuştum o anda. Hayat bana güzeldi.
Arkadaşlarıyla konuşuyordu. Bir kahkaha patlatırken gözleri gözlerimde duraksadı. Bana neden baktı bilmiyorum. Ben neden o kalabalığın içinden ona dikkat ettim bu kadar bilmiyorum. Ona bakarken yanımdan geçenler dikkatimi çekmiyordu. Seksapeliteden uzak okul kıyafetleri içinde bile görülen çekiciliği değildi dikkatimi çeken, bu kadar rahat bir şekilde atılan, doğal ve etkileyici kahkasıydı beni benden alan. Formasına baktım. Şehirdeki saygıdeğer okullardan birisine aitti. Şansa bakın ki okullarımız çok yakındı. Okul çıkışında Çiftlikte olmamızın doğal bir sonucuydu okullarımızın yakınlığı. Bana göreyse Tanrı'nın bir lütfu! İçime kaçan romantik Fransız'a oha dedim ve Grafit'te arkadaşlarımla bayıcı kızsal muhabbetlerimizden birine katıldım. Aklımın bir yarısı hep o şirin kahkaha ve gözlerimi yakan gözlerindeydi.
Noluyo lan bana? Bana yakışır mı bu aptal aşık sendromları? Hemde adını, kim olduğunu bile bilmediğim birine karşı. Salaklığın daniskasını yaşam biçimim haline getirmek üzereyim..
Bir yandan güzeldi her şey, bir yandan belirsiz. Mutluydum ama beni mutsuz ediyordu. Onu seviyordum ama doğru olanın ne olduğu biliyordum ve kesinlikle aşık olmak doğru değildi. Zaten aşkın beklemediğimiz bir anda geldiğini o zaman anladım. Yıllarca boşuna beklemiştim.
Okuldan yorgun argın çıkmış Grafit'e doğru gidiyordum. Arkadaşlarla orada takılırız genelde. Hatta filmlerdeki ''15.20'de her zamanki yerimizde.'', ''Abi bize her zamankinden 4 tane.'' olayımız bile vardı. Bir yandan yolda gördüğüm insanları -oğlanları- incelerken, ''hımm, bu iyi gibiymiş. Amanın! O ne biçim gülüş lan, neyse. Kırmızılı da fena değil aynı Hakan'a benziyo.'' durumlarında yürürken, ileride hayatıma limon sıkacak ve lakin sonrasında tekila ve tuz ikram edecek olan 'o'nu gördüm. İçimdeki kokoşu çıktığı yere geri soktu o. Romantik bir kız olmuştum o anda. Hayat bana güzeldi.
Arkadaşlarıyla konuşuyordu. Bir kahkaha patlatırken gözleri gözlerimde duraksadı. Bana neden baktı bilmiyorum. Ben neden o kalabalığın içinden ona dikkat ettim bu kadar bilmiyorum. Ona bakarken yanımdan geçenler dikkatimi çekmiyordu. Seksapeliteden uzak okul kıyafetleri içinde bile görülen çekiciliği değildi dikkatimi çeken, bu kadar rahat bir şekilde atılan, doğal ve etkileyici kahkasıydı beni benden alan. Formasına baktım. Şehirdeki saygıdeğer okullardan birisine aitti. Şansa bakın ki okullarımız çok yakındı. Okul çıkışında Çiftlikte olmamızın doğal bir sonucuydu okullarımızın yakınlığı. Bana göreyse Tanrı'nın bir lütfu! İçime kaçan romantik Fransız'a oha dedim ve Grafit'te arkadaşlarımla bayıcı kızsal muhabbetlerimizden birine katıldım. Aklımın bir yarısı hep o şirin kahkaha ve gözlerimi yakan gözlerindeydi.
Noluyo lan bana? Bana yakışır mı bu aptal aşık sendromları? Hemde adını, kim olduğunu bile bilmediğim birine karşı. Salaklığın daniskasını yaşam biçimim haline getirmek üzereyim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder