Az önce yoğun çikolatalı bir dondurma yerken dehşetle farkettim ki ben kendime bile itiraf edemeyeceğim şekilde çikolatayı sevmiyorum. O dondurmayı yemek işkence oldu, dakikalar uzadıkça uzadı. Ağzımda erimek bilmedi o çikolata. Terledim, ölmekten beter oldum; ölmedim süründüm. Resmen dondurma yerken bunları yaşadım. Halbuki ben çikolata sevmiyorum diyenlere ısrarla ve uzun uzun "Aa, çikolata hiç sevilmez mi canım. Ben bayılırım." diyen biriydim. Fakat şimdi anlıyorum alınan bir çikolatayı neden annem ve abimdakikasında yerken benim birkaç gün sonra yediğimi.. Neden gofreti hiç sevmezken çikolatanın sadece birkaç türünü sevdiğimi..(Sonradan öğreniyorum ki, onları sevmiyormuşum; sevmeye zorluyormuşum kendimi.)
Hayatımda yeni bir dönem açılmış gibi hissediyorum. Gerçekten karmaşık duygular içerisindeyim.
Yalnız kalmaya ihtiyacım var.
Yalnız kalmaya ihtiyacım var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder