Blogta izlediğim dizilerden bahsediyim diyorum; ama Dexter'ın son dört bölümünü bile bitirememişken bunun pek de iyi bir fikir olmadığını fark ediyorum. Sonra değişik, çok acayip işler yapsam diyorum, bunu ne zaman desem sonunu getiremediğim bir hikaye yazma serüvenine giriyorum. Ardından film analizi yapsam diyorum ve sonra diyorum ki "ben daha iyisini yapamıyorsam en iyisi budur"dan şaşma. Zaten ne izlesem beğeniyorum, onun eleştirisi de hiç güzel olmaz ki. Başlık atıp altına "Filmi baştan sona beğendim." desem çok acayip işler yapmak isterken çok saçma işler yaparken bulabilirim kendimi. Edebi eleştiri ise etraftaki ahkam kesen birkaç blogun ardından midemi bulandırır oldu. Zaten çoğu da edebiyatın kilometre taşları tarafından türetilmiş, kendilerine ait olmayan isimlerin ardına sığınıyorlar. Ne anladım bu işten.
Yani sonuç olarak eleştiri türünden bir şey yazamayacağıma karar verdim.
Günlük gibi de kullanamıyorum çünkü günlük yazabilsem deftere yazacağım. Ama kimse benim bir günde kaç tane zeytin yediğimi merak etmeyeceği için bu işe pek bulaşmamayı tercih ediyorum. Günlük anlayışımı, günlüğün özelliklerini ezbere sayabilecek durumda olmam değiştiremiyor.
Yani çok acayip şeyler yazma planlarım böylece suya düşüyor.
Zaten dersler, dershane, sınavlara tam gaz başlamış arkadaşlar etrafımda olduğu sürece ben kendimi o ruh halinden sıyırıp da yazı yazamam. Başka bir şey düşünüyormuş, başka bir şeylerle çok acayip ilgiliymiş gibi yapamam. Bundan sebeptir ki son birkaç postta sürekli derslerden bahsediyorum. Ne yapabilirim, insanlar dış görünüşü de geçip netlerle yargılayacak kadar çıldırmışlar. Şu an bu son lafımı çok sevdim çok doğru söylemişim gibime geldi, bilemiyorum.
Ayrıca şu sıralar çok şanslı hissediyorum. Eğer Abdülmecit zamanında yaşasaydım kesin adama platonik olurdum, Charles Dickens zamanında yaşasam da Dickens'a vurgun olurdum. Hayranlıkla başlardı sonra vereme kadar yolu var. Ressmen verilmiş sadakam varmış. Tatilde Müşterek Dostumuz'u okumayı planlıyorum ve bir hayli de heyecanlıyım.
