Veda.

Sonraki birkaç saatimi Alp'i arayarak, şeftalili ice tea içerek, ağlayarak ve Yalın dinleyerek geçirdim. Mesajlarıma cevap vermedi, telefonlarımı açmadı ama telefonunu da kapamadı. Tek çareyi evine gitmekte buldum.

Evde giydiğim eşorfmanlarım, en tepeden topladığım saçım ve ağlamaktan kızarmış gözlerimle kapılarını çaldığımda kapıyı açan annesi şaşırdı biraz.

- Selin ne oldu kızım sana? Alp de odasına kapandı. Kötü bir şey mi oldu?
- Şey, sonra anlatsam olur mu? Alp'le konuşmam lazım.
- Tabii. Odasında, gir içeri.

Kapısına gittim. İçeri girmek için yeterli gücü toplamaya çalıştım ama toplamama fırsat vermeden kapıyı açtı. Geldiğimi fark etmişti. Soğuk bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

- Ne oldu Selin?
- Alp telefonlarıma cevap vermiyorsun. Konuşmak istiyorum seninle.
- Duymamışım.
- Bal gibi duydun. Vaktin var mı bana ayırabileceğin?

Güldü. Acı bir gülüştü.

- Vaktim var mı? Aslında ben bugünümü sana ayırmayı düşünüyordum seni Alper'le öpüşürken görmeden önce.
- Olay tam olarak sana anlattığım gibi oldu yani ben-
- Tamam Selin anladım. Ama bu olayın bir geçmişi vardı. Hep ben Alper'in gölgesinde kaldım. Alper'e ulaşabilmek için beni kullandın. Beni sevdiğini söylerken bile, Alper gelse onu reddetmeyeceğini biliyordun. Bugün de bu duyguların ortaya çıktı. Alper'in tek bir sözüne karşılık benim tüm planlarımı bozdun. Yalan söyleyerek gittin hem de yanına. Çünkü ortada uygunsuz bir şeyler olduğunu biliyordun.
- Öyle olacağını düşünmemiştim..
- En çok neye üzüldüğüme karar veremiyorum. Yalan söyledin, beni üzdü, ama Alper'le buluşmak için yalan söyledin hem de. Bu daha kötüydü. Ve hayatında yer edinemediğimi öğrendim. Oysa Alper'in benim sığıntı halimin aksine, hayatında her zaman özel bir yeri olduğunu...Alper'in her zaman senin için farklı olduğunu.. Alper'le öpüştüğünüzü de gördüm. Sevdiğin kişi o olduğu için Alper'in ne kadar şanslı olduğunu fark ettim. Daha ne kadar acı çekebilirim?
- Ben seni seviyorum. Sana alıştım. Beni mutlu ediyorsun. Ben seni o kadar üzmüşken bile bugün düştüğümde yanıma geldin tereddüt etmeden.
- Selin anla artık. Seni hala seviyorum. Bu yaşananlardan sonra da. Ama bundan sonra sana her baktığımda Alper'i göreceğim. Sana her dokunduğumda, Alper'in daha önce dokunduğunu hatırlayacağım ve seni sevdiğimi her söylediğimde, senin beni sevmediğini bir kez daha hatırlayacağım.
- Düzeltemez miyiz?
- Keşke bir yolu olsaydı..
- Annene anlatmamışsın... Beni iyi karşıladı.
- Senin lehine bir şeyler söyleyeceğim. Kötü biri olduğunu düşünmelerini istemiyorum. Sana destek olmalarını istiyorum. Ben olamayacağım çünkü.

Salya sümük ağlayarak dinliyordum Alp'i. ''Hoşçakal'' dedim. Gözlerinin yavaş yavaş dolduğunu gördüm. Sarıldı. Son kez. Sıkıca. Gözyaşları ılık ılık boynumdan aşağı akıyordu. Onları hissetmek, Alp'i hissetmek ve bu mutluluğun son kez olduğunu bilmek katlanılamazdı. ''Seni seviyorum, inandırma şansım olmasa da...'' dedim. Konuşacak gücü mü yoktu, konuşmak mı istemedi bilmiyorum. Ağır ağır odasından çıktım. Annesi bir terslik olduğunu anlamıştı. Soru sormadı. İyi dilekleriyle yolcu etti.

Bir yolculuk daha sona erdi, haberi yoktu.

Alp artık yoktu, kimse bilmiyordu..